نتایج تحقیقی نشان می دهد با اینکه تراکم مواد معدنی اسـتخوان ران و مهـره هـای دوم، سوم و چهارم کمری دوچرخـه سـواران حرفـه ای، در مقایسـه بـا همتایـان غیرورزشـکار آنهـا ، ارزش های عددی بیشتری دارند، ولی از نظر آماری تفاوت معنی داری بین آنها وجود ندارد.بر اساس قانون ولـف فشـارهای مکـانیکی یـااسترس وارد شده بر استخوان ها از طریق تاندونها و عضله اثری مستقیم بر تشکیل اسـتخوان وتغییر ش کل آن دارد. همچنین، نظری های متداول استخوان را به عنوان کریستالی پیزوالکتریک مد نظر قرار می دهد که در آن، فشار مکانیکی به انرژی الکتریکی تبدیل می شود و تغییرات الکتریکی به وجود میآورد و زمانی که استخوان تحت فشـار مکـانیکی قـرار مـی گیـرد، فعالیت یاخته های سازنده، استخوان را تحریک می کند که نتیجه اش تشکیل کلسیم اسـت.
احتمالاً در دوچرخه سواران، سلول های سازنده استخوان (استئوژنیک) ران و مهـره هـای کمـری کمتر تحریک میشوند؛ در نتیجه جذب کلسیم کمتر شـده ، تـراکم مـواد معـدنی در اسـتخوان کاهش مییابد. در زنان و مردان، ۹۵ تا ۹۹% درصد از تراکم و محتوای مواد معدنی استخوان هـا در پایان دومین دهه زندگی کسب می شود و نوع، شدت و مدت فعالیت بدنی آن را افـزایش یـاکاهش می دهد . داشتن تراکم مواد معدنی بیشـتر عـاملی اساسـی در جلـوگیری از پـوکی استخوان و شاخصی پیشبینی کننده برای شکستگی اسـتخوان اسـت. تحقیقـات زیـادی اثـرات مثبت فعالیت های بدنی را بر تراکم مـواد معـدنی اسـتخوان نشـان مـی ده نـد . در واقـع تمرینات بدنی بر زیرساخت های بافت های استخوانی تأثیر می گذارد. ساختار اسـتخوانی بـه طـورمؤثری به فشارهای مکانیکی اعمال شده بر اسکلت بستگی دارد. فعالیت های کم فشـار و مـنظم مانند دوچرخهسواری و شنا، در مقایسه با فعالیت های پرفشار و غیرمنظم مانند فوتبال، والیبـال و ژیمناستیک تحریکهای استئوژنیکی کمتری بر بافت استخوانی وارد می کننـد. بـرای اینکـه تمرین ورزشی باعث افزایش تراکم توده استخوانی شود، باید نیروی عکـس العمـل زمـین در آن دستکم سه برابر وزن بدن باشد ، در حالی که نیروی عکس العمـل مفصـل در دوچرخـه -سواران خیلی کمتر از این حد است.
