دوچرخه شهری طریقه مطلوبی برای دسترسی به خدمات حمل و نقل همگانی
دوچرخه شهری طریقه مطلوبی برای دسترسی به خدمات حمل و نقل همگانی
معمولاً افراد ۳ تا ۴ برابر بیشتر از زمانی که پیاده روی می کنند، به دوچرخهسواری می پردازند. همین امر میتواند سطح پوشش دسترسی به ایستگاه قطار یا اتوبوس را تا حدود ۱ یا ۲ مایل افزایش دهد. بنابراین، بسیار مهم است که ایستگاههای حمل و نقل همگانی و محیط اطراف آنها برای دوچرخه سواران راحت و ایمن باشند تا از این طریق از دوچرخه سواران حمایت بیشتری به عمل آمده و به استفاده از حمل و نقل همگانی تشویق شوند.
راههای منتهی به ایستگاهها ممکن است خط ویژه دوچرخه یا تسهیلات ایمن نداشته باشند.
ممکن است فضای مناسب، امن و کافی برای پارک دوچرخه قبل از سوار شدن به وسیله نقلیه عمومی موجود نباشد.
پارکینگها ممکن است در فضاهای نامناسب ( بدون سقف، خارج از دید عموم یا کارکنان حمل و نقل همگانی) باشد.
ممکن است فردی که میخواهد در انتهای مسیر نیز از دوچرخه استفاده کند، امکان حمل دوچرخه را با وسیله نقلیه عمومی نداشته باشد.از طریق ترکیب دوچرخه سواری و پیاده روی، با حمل و نقل همگانی میتوان تا حد زیادی سفرهای اتومبیل را کاهش داد. در بسیاری موارد، نیازهای دوچرخه سواران مشابه پیادهها و رانندگان است. آنها دسترسیهایی امن و راحت به ایستگاههای حمل و نقل همگانی نیاز دارند و نیز در مورد دیگر: پارکینگ-های دوچرخه بلندمدت، با امنیت کافی و سرپوشیده، یا روشهای آسان برای حمل دوچرخههایشان با وسایل نقلیه همگانی ( اتوبوس و قطار).
ترکیب مناسب حمل و نقل همگانی و دوچرخهسواری به آسانی بدست نخواهد آمد، بلکه به طراحی دقیق، برنامه ریزی صحیح و بکارگیری تمام نیروها نیاز است.