سیستم دوچرخه اشتراکی
تسهیلاتی را برای مسافران دوچرخه فراهم می کند تا بتوانند در بخشی از سفر خود از طرق مختلف حمل ونقل همگانی بهره ببرند. به همین دلیل نیاز است که به نوعی دوچرخه نیز در جریان سفر به وسیله طریقه سفر جابجا شود. خود این می تواند هزینه های زیادی ایجاد کند، ظرفیت را کاهش داده و تا حدی استقبال از سفرهای مختلط دوچرخه و حمل ونقل همگانی را نیز کاهش دهد. به عنوان یک راه حل می توان از سیستم دوچرخه اشتراکی نام برد.
سیستم دوچرخه اشتراکی، سرویسی که در آن برای کسانی که خودشان دوچرخه ندارند، امکان دسترسی و استفاده از دوچرخه فراهم می شود. این سیستم که اسامی مختلفی از جمله » دوچرخههای همگانی[۱]« ، »دوچرخه اشتراکی[۲]« یا » دوچرخه هوشمنددارد شامل طرحهای کوتاه مدت اجاره دوچرخه های شهری است که امکان اجاره دوچرخه را در تمام ایستگاههای ارائه خودکار دوچرخه یا در هرایستگاه دوچرخه فراهم میکند. قانون سیستم دوچرخه اشتراکی ساده است: افراد از دوچرخه براساس نیازخود بدون پرداخت هزینهها و مسئولیتهای مالکیت دوچرخه استفاده میکنند.
طی ده سال گذشته این سیستم از یک تجربه جالب در جابجایی شهری به یک جریان اصلی در حمل و نقل همگانی در شهرهای بزرگ تبدیل شده است. نمونه موفقی از دوچرخه اشتراکی در شهرهایی مانند پاریس و لندن مشاهده کرد. ده سال پیش، پنج طرح در پنج کشور دانمارک، فرانسه، آلمان، ایتالیا و پرتغال و با حدود ۴۰۰۰ دوچرخه اجرا شده است. امروزه حدود ۳۷۵ طرح دوچرخه اشتراکی در ۳۳ کشور در حال اجراست .
هدف نهایی این سیستم، گسترش و ترکیب دوچرخه سواری با حمل و نقل همگانی است، تا بتواند به یک مدل حمل و نقل روزانه تبدیل شود. در کل، منطق معرفی سیستم دوچرخه اشتراکی، ارتقا دوچرخه سواری، افزایش انتخابهای جابجایی، بهبود کیفیت هوا و کاهش ترافیک است.
اگرچه مسافت سفر بوسیله طرق مختلف در کشورها و شهرهای مختلف، متفاوت است اما اغلب مردم ترجیح میدهند مسافت پیاده روی کمتر از ۱۰ دقیقه داشته باشند. مسافت دوچرخه سواری معمولاً بین ۱ تا ۵ کیلومتر تغییر میکند. بنابراین دوچرخه اشتراکی میتواند خلاء مهمی را در سیستم حمل و نقل همگانی از نظر مسافت و هزینه سفر پر کند. البته این محدوده می تواند بخش مربوط به دوچرخه شخصی را نیز شامل شود. حتی در مواردی این شیوه به دوچرخه شخصی رجحان دارد و این زمانی است که مسافر تنها بخشی در بخشی از سفر خود از حمل ونقل همگانی استفاده می کند و تمایل دارد که در ادامه سفر نیز از دوچرخه استفاده کند. در این شرایط در صورتی که از دوچرخه شخصی استفاده کند ناچار است که دوچرخه را نیز با خود حمل کند. اما در صورت استفاده از دوچرخه اشتراکی می تواند به سادگی در هر بخش از سفر از طریق مختلف حمل ونقل همگانی از جمله قطار و اتوبوس استفاده کند. البته در این صورت لازم است که تسهیلات دوچرخه اشتراکی در ایستگاه های حمل نقل همگانی فراهم باشد.
به علاوه این سیستم قادر است خلاء دیگری را نیز پر کند که در حقیقت سرعت عملیات اجرایی است. طرحهای دوچرخه اشتراکی میتوانند نسبتاً سریعتر اجرا شوند. درپاریس، ۷۰۰ ایستگاه اولیه و ۱۰۰۰۰ دوچرخه در کمتر از ۶ ماه اجرا شدند و این تعداد در ۶ ماه بعدی دوبرابر گشت.
