مطلب قابل توجه دیگر در بحث ترکیب حمل و نقل همگانی و دوچرخه همگانی و وضعیت توپوگرافی٬ در نظر گرفتن نقاط مسکونی اطراف ایستگاههای حمل و نقل همگانی (واقع در فاصلهای مناسب برای استفاده از دوچرخه) است که در مسیر سراشیبی به سمت کریدورهای حمل و نقل همگانی قرار گرفتهاند یعنی شیب کوچههای این مناطق مسکونی به سمت ایستگاههای حمل و نقل همگانی سرپایینی است. از آنجایی که جمعیت قابل توجهی در این مناطق ساکن هستند٬ احداث خانههای دوچرخه در این گونه نواحی اقدام مناسبی به نظر میرسد٬ به طوری که فرئ متقاضی استفاده از حمل و نقل همگانی بدون آنکه احتیاج به صرف انرژی و زمان زیادی داشته باشد از این دوچرخهها استفاده کرده و خود را به نزدیکترین ایستگاه حمل و نقل همگانی در منطقه میرساند و در آنجا دوچرخه را تحویل خانه دوچرخه واقع در ایستگاه میدهد.
ار آنجایی که تولید سفر در مناطق مسکونی اطراف ایستگاههای حمل و نقل همگانی بسیار بالاست و از آنجا که استفاده از دوچرخه احتیاجی به گواهی نامه ندارد و محدودیت سنی خاصی در استفاده از آن دیده نمیشود٬ این پتانسیل وجود دارد که در مکانهای شیبدار اطراف منطق مسکونتی تا حد بسیار زیادی استفاده از دوچرخه همگانی را به عنوان یک مود مکمل ترویج نمود حتی برای کودکان یا افراد مسن. لازم به ذکر است٬ در مراحل اولیه اختصاص مسیرهای انحصاری محافظت شده دوچرخه حتی در این نواحی الزامی میباشد.
امتیاز دیگر استفاده از دوچرخه همگانی در این گونه مسیرهای شیبدار این است که مناسبترین مود حمل و نقل برای جابه جایی بین مراکز جذب سفر واقع در این گونه مسیرهاست که فاصلهای بین ۱ تا ۵ کیلومتر از یکدیگر را دارند.
به دلیل زحمت و دردسری که استفاده از وسیله حمل و نقل همگانی (مترو یا اتوبوس) برای طی کردن مسیرهای کوتاه دارد و عملا مدت زمان کل سفر را به طرز قابل توجهی افزایش میدهد استفاده از دوچرخه همگانی در این گونه موارد در جهت موافق شیب بسیار مطلوب و از نظر زمانی به صرفه است امتیاز دوچرخه همگانی بر دوچرخه شخصی هم در این مورد امکان تعویض دوچرخه به دفعات برای فرد استفاده کننده از دوچرخه و کسی که قصد سفر به نقاط جاذب سفر متعدد در طول یک خیابان شیب دار را دارد میباشد.
