ضرورت وجود خطوط دوچرخه در شهرها

ضرورت وجود خطوط دوچرخه در شهرها : (محمد صادقی- مربی دوچرخه کوهستان)

ضرورت وجود خطوط دوچرخه در شهرها سبب امنیت خاطر دوچرخه سواران و مردم شده و سبب ترویج فرهنگ دوچرخه سواری می شود . وجود خطوط مخصوص دوچرخه موجب اهمیت دادن به این وسیله حمل و نقل شده و ساکنین شهرها وقتی می بینند که به این وسیله بها داده می شود به این وسیله رو می آورند و موجبات تندرستی خود و سلامت جامعه و از همه مهمتر کاهش ترافیک و آلودگی شهرها می شود . یک میلیون دوچرخه و حتی بیشتر به اندازه یک خودرو آلودگی ندارد و در کل می توان گفت اصلا آلودگی ندارد .

از لحاظ فضا 6 دوچرخه به اندازه یک ماشین فضا اشغال می کند و از فضا پارکینگها می توان افراد بیشتری استفاده کنند چه بسا خودروهای تک سرنشین فراوانی وجود دارند که در یک پارکینگ عمومی شاید 40 نفر از افراد جامعه بتوانند از فضا آن پارکینگ استفاده کنند ولی دوچرخه 6 برابر آن افراد می توانند استفاده کنند و این بهترین روش برقراری عدالت در ادارات و اماکن عمومی است که فضای پارکینگ برای رئیسان و کاسبان بزرگ در نظر گرفته می شود.

چرا خطوط دوچرخه در کشور ما وجود ندارد یا اگر داشت جمع شد . دو خط دوچرخه در تهران ساخته شده یکی در خیابان کارگر یا امیر آباد و دیگری در بلوار کشاورز . هدف از ایجادخط امیر آباد برای دانشجویان بود ،که ابتدایش دانشگاه تهران و انتهایش کوی دانشگاه یا خوابگاه دانشجویان بود .(شایعاتی بود که تاجری تعداد زیادی دوچرخه به جهت فروش به دانشجویان داشت که به منظور تشویق به خرید آنها این خط ایجاد شده بود که با تحریم دانشجویان روبرو شده بود )

از ابتدا معلوم بود این کار کارشناسی نشده و طراح خطوط اطلاعی از خطوط دوچرخه ساخته شده در سایر کشورها را نداشته ، چرا که با دیدن چند عکس هم می توان از تجارب آنها استفاده کرد .

دو دوستی که به تازگی از سفر به دور اروپا بازگشته اند و عکسها زیادی داشتند از خطوط دوچرخه سواری در آن کشورها و حتی پارکینگهای 4 طبقه مخصوص دوچرخه که مملو از دوچرخه بود و اهمیتی و نقش دوچرخه به عنوان یک وسیله نقلیه سبز و این که دوچرخه در نزد مردم و دولت چه جایگاه خاصی دارد .

در اروپا در نیم متر یا یک متر از پیاده رو هر خیابان به خطوط دوچرخه اختصاص دارد البته در هر دو پیاده رو دوو طرف خیابان که خط سمت راست به یک جهت و خط آن طرف خیابان در جهت دیگر طراحی شده است . این خطوط در خیابانها شلوغ و پیاده روها شلوغ نیز وجود دارد البته دوچرخه سوار هم زیاد است .این خطوط آسفالت و پیاده رو سنگ فرش است . در کنار تمامی جادهای بین شهری نیز خطوط مخصوص به دوچرخه البته با فاصله بیش از 2 متر از کار جاده ساخته شده که مردم حتی برای مسافرت هم از دوچرخه استفاده می کنند.

در تهران خط بلوار کشاورز از لحاظ مجزا بودن و استفاده از پیاده رو تا حدی مورد قبول است . البته با توجه پیاده روهای وسیع کنار خیابان بهتر بود به جای وسط بلوار از کنار خیابان باشد . ولی خط خیابان کارگر در باند کند رو ماشینها ساخته شده بود که با توجه به وجود پیاده روهای عریض لازم به اشغال سواره نبود البته شاید مسئولان دوچرخه را یک وسیله موتوری می دانند ! اشغال خط کند رو موجب از بین رفتن خط پارک خودروها، نبود مکان مناسب برای سوار و پیاده شدن مسافران تاکسی و حتی نادیده گرفتن مکان ایستگاهای اتوبوس شده بود و هر دو خط در یک لاین ساخته شده که به نظر مردم فضا زیادی را گرفته بود و از همه مهمتر در آن سالها طرح تشدید مجازات موتورسواران متخلف وجود نداشت و موتور سواران به راحتی به خطوط اتوبوس و دوچرخه وارد می شدند و موتور سواران از این خطوط استفاده می کردند که همین امر و عرض زیاد خط و از بین رفتن فضا پارک خودرو موجبات نارضایتی مردم را فراهم ساخت و شهرداری با صرف هزینه بسیاری که صرف ایجاد آن کرده بود باز با هزینه بسیار آن خطوط را جمع کرد و این شد خاطره بد برای ساکنین شهر و مسئولان که حتی کار کارشناسی شده بخواهند انجام دهند موجبات تردید اذهان عموم می شود.

پیشنهاد : در تهران بزرگراه مدرس به عنوان شریان جنوب به شمال برای خودروها عمل می کند . از میدان ولی عصر خودروی قصد رفتن به ونک یا تجریش را داشته باشد به جای مسیر مستقیم خیابان ولی عصر از این بزرگراه استفاده می کند یا خودروها در خیابان شریعتی برای رسیدن به شمال یا جنوب خیابان شریعتی قسمتی از مسیر را وارد بزرگراه مدرس می شوند همین شیوه در بزرگراه همت نیز از سوی خودروها اعمال می شود به طوری که از میدان آزادی به رسالت یا بر عکس به جای استفاده از خیابان انقلاب و دماوند از این بزرگراه استفاده می شود.

حال در تهران برای شروع در دو کریدور مرکزی شهر دو خط دوچرخه ایجاد شود و به تدریج به موازات این خطوط می توان خطوط بعدی را ساخت .البته در هر سمت در پیاده رو ها یک خط مختص همان جهت ایجاد شود آن هم در راستای کنار جوی آب یا باغچه همان خیابان باشد .

اولین خط می تواند خیابان ولی عصر باشد که مابین شرق و غرب تهران است و شمال و جنوب را به هم متصل می کند و به سبب داشتن پیادروهای وسیع در سرتاسر خیابان و درختان و جوی آب دارای هوا بهتر برای رکاب زدن می باشد که خطوط موازی آن در آینده می تواند خیابان شریعتی و خیابان کارگر باشد.

دومین خط می تواند خیابان دماوند و انقلاب و آزادی باشد که خط مابین شمال و جنوب و نقطه اتصال شرق و غرب و از طرفی اتصال دو پیست دوچرخه چیتگر و سرخه حصار باشد.از طرفی خیابانهای شرقی – غربی یا بلعکس فاقد شیب بوده و استقبال خوبی آز آنها می شود . و در آینده خطوط میرداماد -ملاصدرا – شهرک غرب یا خیابان مولوی – آذری باشد

برای جلوگیری از ورود موتور سیکلت به خطوط یا سختگیریهای خطوط اتوبوس اعمال شود یا با توجه به عرض کمتر دوچرخه نسبت به موتور سیکلت موانعی در نظر گرفته شود .

وقتی دو خط شمالی – جنوبی و شرقی – غربی باشد یک دوچرخه سوار برای عزمیت به محل کار خود هر کجای دیگر به مانند بزرگراه مدرس و همت از این خطوط استفاده می کند و باعث رشد فرهنگ دوچرخه سواری و تشویق همه به استفاده از این وسیله غیر آلاینده و ایجاد سلامتی و صرفه جوئی در زمان و راحتی اعصاب و روان به سبب قرار نگرفتن در ترافیکهای سنگین و . . . می شود .

در انتها لازم به ذکر است که قرار دادن استاندارد برای ساخت دوچرخه و واردات آن مانند خودرو سبب بالا رفتن راندمان دوچرخه شده و مردم بیشتر به استفاده از دوچرخه ترغیب شده چرا که برخی دوچرخه های ساخت داخل و چینی ها راندمان خوبی نداشته و بیشتر دارای ظاهر فریبنده می باشد و در عمل با چند بار استفاده سریع خراب گشته یا به خوبی حرکت نکرده و سرعت متناسب را نداشته و سبب می شود فرد انرژی زیادی از دست بدهد چه بسا با یک دوچرخه خوب به راحتی می توان روزانه صدها کیلومتر در شهر بپیمائیم بدون آنکه خسته شویم حتی باعثٍ نشاط فرد هم بشود . در ضمن ایجاد پارکینگ دوچرخه در ادارات و مکانهای عمومی در استفاده مردم بی تاثیر نیست .

به امید روزی که قبل ازتبدیل شدن خیابانهای شهرها به پارکینگهای خودرو به سبب ترافیکهای سنگین شاهد توجه به این وسیله نقلیه باشیم .