استفاده ترکیبی از دوچرخه همگانی و حمل و نقل همگانی (با تمرکز بر مسیرهای شیب دار)

Gashta1394/09/15

0 64

استفاده ترکیبی از دوچرخه همگانی و حمل و نقل همگانی (با تمرکز بر مسیرهای شیب دار)

مقاله حاضر به بررسی استفاده از دوچرخه به خصوص دوچرخه همگانی به عنوان یک مورد مکمل حمل و نقل همگانی در شهرهایی که دارای شیب زیاد هستند میپردازد. مسیرهای شیبدار به عنوان یک فرصت (نه تهدید) برای گسترش شبکه دوچرخه همگانی مورد بررسی قرار گرفته. استفاده از شیب در بسیاری از موارد میتواند فرد دوچرخه سوار را بدون حتی رکاب زدن به مقصد خود برساند به شرطی که طراحی دقیق و هوشمندانه ای در سیستم ارائه دوچرخه همگانی و مدیریت این وسیله حمل و نقل پاک به عنوان یک مود مکمل برای حمل و نقل همگانی انجام گردد.

مشکل فرا روی مدیریت شهری و شهروندان در برخی از کلان شهرهای جهان به خصوص در شهرهای در حال توسعه از جمله تهران، راه بندانهای طاقت فرسا و آلودگی هوای ناشی از آن و سایر مشکلات مربوطه ناشی از استفاده بی رویه از وسیله نقلیه شخصی است. کما اینکه بر اساس آخرین آمار منتشر شده تعداد خودروها در شهر تهران چهار برابر ظرفیت این شهر است.

لذا در این شرایط لزوم استفاده از سایر مودهای حمل و نقل به عنوان یک آلترناتیو به جای اتومبیل شخصی الزامی به نظر میرسد. یکی از مدرن ترین و پایدارترین روشها برای تغییر مو بخشی از سفرهای روزانه شهری، توسعه دوچرخه میباشد. در مقایسه با اتومبیل، دوچرخه وسیلهای ارزان و کم هزینه است، موجب تحرک بدنی و سلامتی بیشتر و تسهیل در جابه جایی بدون آلوده کردن محیط زیست میگردد. بسیاری از سفرهای طویل شهری امکان استفاده از دوچرخه را به عنوان یک شیوه مستقل ایجاد نمینمایند، همچنین در این سفرها سختی در طی نمودن فواصل ابتدایی و انتهایی منجر به استفاده از وسایل نقلیه شخصی به جای وسایل حمل و نقل همگانی و بروز برخی مسائل در پارک خودروها و تخلف از محدودیتهای قانونی میشود. میتوان دوچرخه را به عنوان راه حلی دانست که با تسهیل در دسترسی و داشتن زمان سفر پایین، امکان تکمیل سفرهای شهری را در مبدال یا مقصد دارا است. به این صورت که دوچرخه میتواند به عنوان وسیلهای جذاب و متناسب به عنوان فیدر حمل و نقل همگانی در سفرهای روزانه شهری به حساب آید.

هماهنگی بین دوچرخه و حمل و نقل همگانی به طور متقابل سودمند است به طوری که مزایای استفاده از هر دو مود را افزایش میدهد که هم باعث استفاده از دوچرخه به عنوان یک مود حمل و نقل میشود و هم افزایش استفاده از حمل و نقل همگانی را در بر دارد.

در سالهای اخیر میزان استفاده ترکیبی از دوچرخه و حمل و نقل همگانی در سطح جهان افزایش قابل توجهی داشته است. در آمریکا و همینطور کانادا بین سالهای ۱۹۹۵ و ۲۰۰۸ تعداد سفرها به وسیله حمل و نقل همگانی ۳۸% در آمریکا و ۴۶% در کانادا افزایش یافت و به موازات آن میزان استفاده از دوچرخه به طور قابل ملاحظهای از سال ۱۹۹۰ افزایش پیدا کرد و تا سال ۲۰۰۶ به میزان ۳۲% در آمریکا رشد نشان داد. همزمان تعداد سفرهای با دوچرخه در کانادا هم بین سالهای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ ۴۲% افزایش داشت. به طور کل شیوه استفاده از دوچرخه به عنوان یک مود مکمل حمل و نقل همگانی به دو صورت امکان پذیر است:

متداخل: دوچرخه و دوچرخه سوار به همراه یکدیگر و با استفاده از سایر وسایل نقلیه جابه جا میشوند.

مستقل: تنها دوچرخه سوار جابه جا میشود.

در روش متداخل دوچرخه سوار به همراه دوچرخه خود وارد اتوبوس شده یا آن را بر روی چرخبند اتوبوس قار میدهد.

در روش مستقل در واقع دوچرخه سوار فواصل ابتدایی (از مبدا تا ایستگاه حمل و نقل همگانی) و فواصل انتهایی (از ایستگاه حمل و نقل همگانی تا مقصد) را با دوچرخه طی مینمایند. در صورت اتکای افراد به دوچرخه شخصی تنها فاصله بین محل زندگی و ایستگاه حمل و نقل همگانی است که میتوان با دوچرخه طی شود، لذا برای گسترش روش مستقل باید به توسعه دوچرخه همگانی و تقویت پارکینگهای دوچرخه در کنار ایستگاههای حمل و نقل همگانی و تامین تعداد کافی خانههای دوچرخه اقدام نمود.