آسان بودن مسیر باعث می گردد گروه هایی از اجتماعکه دارای توانایی جسمانی محدودتری هستند، بتواننداز آن استفاده کنند.
راحتی و آسان بودن مسیر را با معیارهای زیر میسنجند:
– دوچرخه حالت فنری ندارد به این دلیل دوچرخهسواری در کف های ناهموار ناراحت کننده است،
وجود یک کف سازی محکم و هموار حداقل شرطلازم برای تشویق دوچرخه سواری است .
– سرعتی که عملا می توان با آن دوچرخه سواریکرد. این سرعت تابع تعداد سر بالایی ها و طول آنها،و وضعیت کف سازی است.
– تعداد توقفها و مدت آنها برای عبور از عرض راهها.
– صاف و محکم بودن کف سازی و کوتاهی مسیر،که آن را با نسبت طول واقعی مسیر به طول خطمستقیمی که مبدا و مقصد را به هم وصل می کند..
وضعیت روشنایی صاف، وضعیت آب وهوا (بارش،باد وآفتاب ) و نحوه مقابله با آن .
مهمترین نکته، قابلیت استفاده آسان از دوچرخه حتیدر ارتباط وسایل نقلیه عمومی است. از این رو همراهبردن دوچرخه با خود در اتوبوس ها، ترامواها،مترو وقطارها باید از اولویت های اه داف آتی، هماهنگسازی سیاست های ترافیکی باشد. برای این منظورایجاد محل های کافی کرایه دوچرخه نیز که قابلیتانتقال اشخاص را از سایر وسایل حمل ونقل کننده، به رفت آمد با دوچرخه و برعکس داشته باشد می بایدمورد حمایت قرار گیرد.
