با وجود مزیتهای نسبی بسیار زیاد دوچرخه سواری،و با وجود آن که شرایط اقلیمی و طبیعی اغلب شهرهای ما برای دوچرخه سواری مناسب است.گسترش دوچرخه سواری در شهرهای موجودساده نیست وبه برنامه ریزی جامع و دراز مدت نیازدارد.
موانع موجود را می توان به شرح زیر دسته بندیکرد:- نبود فرهنگ دوچرخه سواری و بی نظمی ترافیک موتوری و خطرات ناشی از آن برای دوچرخه
سواران
– رایج بودن شیوه های غیر موتوری حمل ونقل ،بیشتر در میان گروههای خاموش وفرومایه جامعهنظیر بچه ها
– آلودگی هوای شهرها،رو سازیهاینامناسب،وضعیت اقلیمی،شیبهای طولی تند، نبودمسیرهای یکپارچه دوچرخه سواری.موانع مهم فرهنگی موجود برسر راه گسترشدوچرخه سواری به شرح زیر است:
– نبود عادت دوچرخه سواری
– بی اعتنایی تصمیم گیران محلی و استا نی وکشوری به اهمیت و فواید دوچرخه سواری.
– عدم وجود مکان ها یا ایستگاههای مشخص برایاجاره دوچرخه همانند طرح هایی که در برخی ازکشورهای اروپایی اجرا گردیده است.(این طرح برای
دسترس پذیر کردن دوچرخه ها در شهر، سیستمدوچرخه سواری شهر را در ۱۹۹۵ مطرح کرد، که بههر کسی اجازه می داد از ایستگاه های کل شهر با
سکه ای دوچرخه قرض کند . هنگام پایان کار، بهراحتی آن ها را در هر کدام از ۱۱۰ ایستگاه دوچرخهسواری که در مرکز شهر مستقر شده بودند، می
گذاشتند و پول آن ها پس داده می شد .
– نبود عزم و اراده کافی برای راه اندازی سفر درونشهری به وسیله دوچرخه: نبود یک برنامه فراگیربرای سفر با دوچرخه، مخصوصاً سفر به بافت
مرکزی شهرها موجب شده است که این طرح مهم در شهر ها مسکوت بما ند . پروژه طراحی مسیردوچرخه در ذات خود طرحی فراگیر و از اجزایجدا نشدنی چرخه سیستم حمل و نقل عمومیشهری برای شهرها به شمار می رود که امکان اجرایمقطعی و غیر برنامه ریزی شده آن به دلیل به خطر
افتادن ایمنی و سلامت دوچرخه سوار منتفی است.
