ترافیک و دوچرخه
بحران و بلای ترافیک خصوصا در کلان شهرها امری چند پارامتری است و نبایستی بدان از یک دریچه نگریست، در کشور ما هزینه های سنگینی پیرامون توسعه امور حمل و نقل و پیشرفت و بازسازی ناوگان حمل و نقل عمومی به عمل آمده است، یکی از این محورها توسعه امور حمل و نقل مترو است، تا سال ۱۳۴۱ موضوع راه اندازی مترو صرفا مورد توجه مدیران شهرداری تهران بود، اما بالاخره مزیتهای حمل و نقل ریلی درون شهری شک و تردیدها را کنار زد و نخستین نقشه خطوط مترو به کاغذ نقش بست سرانجام خطوط مترو که قرار بود در سال ۱۳۵۰ به بهره برداری برسد پس از سالها تاخیر در سال ۱۳۸۷ راه اندازی شد اکنون بعد از گذشت بیش از نیم قرن از کشیده شدن نقشه نخستین خط مترو در ایران هنوز کلان شهرهای کشور جز تهران به دلایلی همچون کمبود اعتبار ساخت، نبود واگن، عبور خط مترو از مناطق تاریخی و احتمال تخریب میراث فرهنگی، قطار شهری ندارند و یا از توسعه و پیشرفت مانسب درخور توجه برخوردار نیست که از آن جمله میتوان به شهرستان مشهد، اهواز، شیراز، کرج، تبریز و اصفهان اشاره نمود، لازم به ذکر است از ابتدای راه اندازی مترو تا کنون ۳۵۰۰ تا ۳۷۰۰ میلیارد تومان فقط برای مترو هزینه شده است و این امر در شرایطی اسن که در حال خاضر از حدود ۲۲ میلیون جابه جایی روزانه ۴ تا ۵ میلیون با تاکسی و مسافر بر شخصی، ۵/۴ میلیون با مترو و در مجموع ۵۰ درصد سفرها با حمل و نقل عمومی و نیمه عمومی و ۵۰ درصد مابقی نیز با خودروهای شخصی، موتورسیکلتها و سرویسهای اختصاصی انجام میگردد، البته هزینههای دیگری پیرامون توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی شهری صورت گرفته است مثل تحویل اتوبوس و تاکسی با اعطای وام به اشخاص حقیقی و ایجاد شرکتهای خصوصی اتوبوس و تاکسیرانی شهری که در قیاس با هزینه مصروفه در بخش مترو این هزینهها بسیار ناچیز است، در این شرایط پرسش این است که چرا نبایستی از وسایل حمل و نقل دیگر که آلایندگیهای بسیار کمی دارند و یا اصلا آلایندگی ندارند استفاده کرد؟ و شرایط را با فرهنگ سازی و ارائه تسهیلات لازم را به گونهای فراهم کرد اما روز به روز بر مشتاقان و طالبان این گونه وسایل حمل و نقل افزایش یابد، چنانچه نگاهی به روند خودروسازی در جهان بیافکنیم ساخت خودروها به طرف خودروهای سبک پیش میرود چرا که سوخت کمتری مصرف میکنند و در کاهش آلودگی محیط زیست موثر هستند. دوچرخه شهری یکی از ابزار حمل و نقل پاک به شمار میرودد که میتواند هم وسیله ای برای سفرهای شهری قلمداد شود و هم به نوعی یک نوع ورزش کم خطر و فرح بخش به شمار میرود باید اذعان داشت خیلی کم بدین موضوع در کشور پرداخته شده است و شاید هزینههایی که صرف میگردید هم در کاهش ترافیک موثر بود و هم میزان تصادفات را کاهش میداد و نیز در سلامت جسمانی و روانی مردم تاثیر بسزایی را ایفا میکرد.
رویکردهایی که به عنوان بازدارنده رواج استفاده از دوچرخه شهری به حساب میآید شامل عدم فرهنگ سازی مناسب، ضعفهای قوانین و مقررات در کشور از بعد دوچرخه شهری مثل علائم و ممیزات ویژه دوچرخه شهری، معابر خاص دوچرخه شهری (که به صورت منطقه ای کم و بیش به چشم میحورد)، نشناختن دوچرخه به عنوان یک وسیله حمل و نقل شهری و به همین سبب عدم شماره گذاری و عدم صدور گواهینامه برای آن، استاندارد نبودن دوچرخه شهری، پی آمدهای استفاده از دوچرخه شهری تصادفات (جرحی- فوتی- خسارتی – نقص عضو) با اشخاص ثالت، ساز و کار جبران خسارت مادی و معنوی اشخاص ثالث، ضعف آموزش، نکات ایمنی است.
برای مشاهده بهترین عکسهای گشتا ما را در اینستاگرام دنبال کنید
